Οι Λαζαρίνες, αφού ξεκουράζονταν λίγες ώρες, μετέβαιναν το πρωί στην εκκλησία, όπως και όλοι οι Δολιχαίοι.

Η στολή των Λαζαρίνων ήταν διαφορετική εκείνη την ημέρα. Φορούσαν πολύχρωμα φουστάνια και ποδιές, γιλέκο και κρέπι στο κεφάλι, χρώματος, συνήθως, μπλε σκούρο (οι σημερινές παραδοσιακές στολές των Λαζαρίνων, που διαθέτει ο Σύλλογος Γυναικών Δολίχης, είναι στα πρότυπα αυτών των στολών).

Στην κεντρική πλατεία ακολουθούσε χορός από τις Λαζαρίνες, αλλά και από όλους τους Δολιχαίους. Τραγούδια των Βαΐων όπως:

Γεφύρι είχα στη θάλασσα και σκάλα μες την άμμο,
ανέβαινα – κατέβαινα για το Χριστός Ανέστη,
το Χάρο ρωτούσα: δείξε με Χάρε δείξε με πότε θες να με πάρεις,
την Κυριακίτσα που ‘ρχεται ή την άλλη παραπάνω;
Αν έχεις άσπρα βάλε τα φλουριά μην τα λυπάσαι
και αν έχεις άλογο καλό περπάτα καβαλάρης.

Το τραγούδι ήταν πένθιμο καθώς ακολουθούσε η Μεγάλη Εβδομάδα.

Το απόγευμα, μετά τη μεσημεριανή ξεκούραση, το γλέντι ξεκινούσε ξανά στην κεντρική πλατεία και διαρκούσε μέχρι τη νύχτα.

Σήμερα, το έθιμο των Λαζαρίνων αναβιώνει κάθε Κυριακή των Βαϊων από το Σύλλογο Γυναικών της Δολίχης.

Τις πληροφορίες παρείχε η κ. Αμαλία Μαντζάρα συζ. Αποστ (20 Απριλίου 2011).